Minka Nijhuis: De media obsessie met The Lady

Minka Nijhuis: De media obsessie met The Lady

Om over na te denken: WO2 door onze ogen van nu

Toeristen in Auschwitz, 2008. Eerste prijs World Press Photo 2009, categorie 'Arts and Entertainment' (serie).
Photo en Copyright Roger Cremers.

Foto's die soms doen glimlachen maar ook en vooral ongemak veroorzaken. Foto's waarmee de fotograaf - Roger Cremers - ons vragen stelt. Hoe kijk ik naar de Tweede Wereldoorlog? Wat betekent Auschwitz voor mij? En Normandië, D-Day? En Stalingrad, waar op een immens slagveld vrijwilligers overblijfselen van de omgekomen Russische militairen opgraven - en na identificatie herbegraven? En dan ook Ysselsteyn, de Duitse militaire begraafplaats in Nederlands Limburg? Een mooie expositie, in het Verzetsmuseum in Amsterdam, en een mooi boek.

Lees mijn volledige blog hierover (Franstalig):
La seconde guerre mondiale, vue d’aujourd’hui:
Çomment vivons-nous la Seconde Guerre Mondiale aujourd'hui? Plus de soixante-dix ans après la Libération, comment regardons-nous notre passé? Roger Cremers a photographié des touristes à Auschwitz, des acteurs rejouant des scènes de la Libération, des commémorations en Normandie, des bénévoles qui retrouvent, identifient et réenterrent des combattants morts pour la Russie à Stalingrad... Une belle exposition au Musée de la Résistance d'Amsterdam (Verzetsmuseum), qui fait réfléchir, et qui fait naître plus de questions que de réponses.

De Persgroep mag geen #Uitpersgroep zijn!

En (foto-)journalisten zijn geen citroenen. Het houdt een keer op.
Wil je kwaliteit? Dan zit daar een prijskaartje aan.
Steun de actie van de NVJ!

Supervrouwen in Amsterdam

In mijn stad, Amsterdam, zijn een paar jonge vrouwen die verrassende en bewonderenswaardige initiatieven nemen. Waarschijnlijk zijn die er ook wel elders – en natuurlijk zijn er ook mannen en minder jonge vrouwen die interessante dingen op touw zetten. Maar goed, recent ben ik vooral een paar jonge vrouwen (in alfabetische volgorde: Caro Bonink, Jip Heijmerink en Mick La Rock) tegen het lijf gelopen die wel heel leuke, interessante dingen hebben verzonnen. Dingen die navolging verdienen. En die in ieder geval inspirerend werken. (Het verhaal van Caro staat onderaan, doorscrollen dus...)

BIJLMERTOUR

Jip Heijmerink

Neem Jip Heijmerink. Naast haar werk als webredacteur voor de richtte zij haar eigen bedrijf op: Culture by Artists. Samen met verschillende kunstenaars organiseert zij enerzijds bedrijfsevenementen en anderzijds bijzondere tochten door bijzondere wijken van Amsterdam.

Mick La Rock (links)a an de start
van de Bijlmertour (foto Jip Heijmerink) 

Een (fiets)tocht die ik gemaakt heb samen met Jip en beeldend kunstenaar Mick La Rock (pseudo van Aileen Esther Middel, verantwoordelijk voor de Graffiti-tentoonstelling in het Amsterdam Museum), ging langs de graffiti in de Bijlmer. Het gaat om graffiti in brede zin: je ziet ook heel veel muurschilderingen en andere kunstwerken. Waarbij Mick – behalve een zeer creatieve, inspirerende kunstenaar ook een begaafd storyteller – niet alleen de kunstwerken laat zien, maar ook heel veel vertelt over de architectuur, geschiedenis en sociale achtergrond van de Bijlmer: hoe er van de goede bedoelingen van de stedenbouwers weinig terecht kwam, want de werkelijkheid laat zich niet in een theorie vangen. Het pakt altijd anders uit. 

Mick La Rock (links) en
collega-kunstenaar Sarah Payton

Door de woon-, werk-, winkel- en vrijetijdsfuncties van die nieuwe wijken uit elkaar te halen (volgens de theorie van o.a. Le Corbusier) liep eigenlijk vanaf het begin alles in de soep. Zo lag de logistiek maanden achter op de woningbouw: van winkels tot openbaar vervoer, niets was nog klaar toen de eerste bewoners de flats betrokken. Het was een woestenij (zoals later ook IJburg… Stedenbouwers leren niet snel).

Een muurdecoratie in graffiti-stijl (met geschilderd doel)

 Die eerste bewoners vertrokken dus ook vaak weer. Midden jaren 1970 kwam, met de onafhankelijkheid van Suriname, een enorme golf Surinaamse en Antilliaanse nieuwkomers. Ook nam de drugscriminaliteit hand over hand toe. De gigantische parkeergarages werden prooien voor autodieven, de overdekte gangen van diezelfde garages naar de galerijwoningen vormden een ideaal terrein voor roofovervallen – nergens was je veilig meer. Zelfs het weelderige groen had negatieve kanten: het onttrok mensen met kwaad in de zin aan het zicht.

Een verwijzing naar Suriname: de vogelkooitjes '
waarin veel Surinaamse mannen hun vogels 'uitlaten...

... en de vogeltjes

 Sindsdien is de wijk – of eigenlijk: zijn de wijken, want de Bijlmer is allesbehalve één geheel) volledig op de schop gegaan. De drugsdealers zijn verdreven, de idioot grote flatgebouwen zijn voor het merendeel teruggebracht tot menselijke proporties, er zijn winkels, markten, scholen, kantoren en vooral: de Bijlmer is weer veilig. Mick kent die hele geschiedenis op haar duimpje en daarnaast laat ze je zien hoe de kunst heeft bijgedragen aan het stopzetten van de verloedering, nee, meer dan dat: de muurschilderingen en andere kunstwerken hebben de wijken mooier gemaakt, vrolijker, en vormden tegelijk een stimulans voor de woningcorporaties om de flats op te knappen. En guess what? Zelf word je er ook vrolijker van, enthousiast, ja bijna verliefd op de Bijlmer… (en ook een beetje op supervrouwen Mick en Jip natuurlijk).

Graffiti in de Bijlmer, in samenwerking met het Amsterdam Museum. Op 21 november, 12 december 2015 en 16 januari 2016. € 22,50 voor 2,5 uur (en lunch in het atelier van Mick LaRock). Wie niet met zijn eigen fiets kan komen, kan er één huren.

http://www.culturebyartists.com/#shortcuts

http://www.micklarock.com/

https://www.amsterdammuseum.nl/activiteiten/bijlmer-fietstour

Een decoratie van de Braziliaanse groep La Rua

Pacman...

Vermomming van utilitaire bouwseltjes

Muurschildering van La Rua

Muurschildering van La Rua

Sculpturengroep van de Kameroens-Belgische kunstenaar Pascale Tayou 'Les Pisseurs d'Amsterdam'. De kleuren van de zes beelden zijn gebaseerd op de Kameroense, Nederlandse en Belgische vlag. “Toen ik in de Bijlmer was, zag ik niets grappigs,” vertelt Tayou, “en ik wou gewoon iets grappigs. Dus het werd een menselijke vorm, en die vorm ben ik. Veel beelden van mij, naakt, aan het plassen.”

KIJK IN DE PIJP

Caro Bonink

Een ander, geweldig initiatief komt van fotografe Caro Bonink. Zij stond aan de wieg van het project Kijk in de Pijp. Een jaar lang liet zij oudere bewoners van de Amsterdamse wijk die de Pijp heet, zichzelf en hun omgeving fotograferen. Met van alles en nog wat: van iPad en smartphone tot analoge camera. Dat muntte uit in een tentoonstelling in het Amstelhuis (hoek Ceintuurbaan en Amsteldijk), een boek (met teksten van Parool-verslaggever Frenk der Nederlanden) en een filmpje van (ex-Parool fotograaf) Peter Elenbaas, met name bekend van de rubriek en boeken Onbewolkt. Het filmpje is op CD gezet en bij het boek gevoegd.

'Karel' met kleinkinderen

Het begon allemaal met Caro’s vader. Hij was jaren ziek, maar wilde zijn dochters er niet mee belasten. Pas na zijn dood ontdekten Caro en haar zusje Miriam dat hun vader dikwijls eenzaam moest zijn geweest. Ze richtten de Stichting Karel op, genoemd naar (de koosnaam van) hun vader, Frans Bonink. Die stichting zet zich in voor ouderen in de Pijp, door kleinschalige evenementen voor hen te organiseren en te zorgen dat ze niet vereenzamen. Caro en een paar aankomende fotografen hebben de ouderen tijdens dit project begeleid. Het begrip ‘oudere’ is in dit geval overigens breed: de jongste deelnemer was 50 jaar, de oudste 101.

Tante Annie en nicht Annie

Wat de mensen fotograferen, varieert van wat er op hun tafel ligt, op de schoorsteen staat of aan de muur hangt, tot hun buurt, de mensen die ze tegenkomen, gebouwen, de Albert Cuyp, dieren in de wijk, kortom, alles. Je kunt zien dat ze ‘les’ hebben gehad van beroepsfotografen: er zitten reuze mooie of geestige foto’s bij. En allen die ik op de tentoonstelling sprak, waren zonder uitzondering enthousiast – niet in de laatste plaats Tante Annie van 101 (‘Ik loop zonder stok en ik doe alles nog zelf!’).

Ga de foto’s zien in het Amstelhuis, of, in januari en februari 2016, in de Oba Cinétol! En koop het boek (met CD dus)! Het is voor € 15,- te bestellen via de website van Stichting Karel. Het is het geld dubbel en dwars waard. Laat je vervolgens inspireren door de mooie verhalen van de mensen en de foto’s: doe iets soortgelijks in je eigen wijk. Of iets anders… 

Oja, en stem op Caro Boninks foto bij de fotowedstrijd die het Joods Historisch Museum heeft uitgeschreven, naar aanleiding van de tentoonstelling van de (prachtige) foto's van Leonard Freed over het Joodse leven in Amsterdam na de oorlog. De wedstrijd wil de beste foto belonen die het tegenwoordige Joodse leven vastleggen. Caro en haar foto van Samuel's Bar Mitswa verdienen het. http://www.jckfotowedstrijd.nl/ 

Hoe doet Nederland het? De economie in vogelvlucht

De stand van zaken gezien door de OECD/OESO.

Stedelijk Museum Amsterdam ontvangt schenking Karel Appel schets

Het Stedelijk Museum kreeg een bijzondere schenking: de enige originele schets van de beroemde muurschildering die kunstenaar Karel Appel in 1956 maakte voor het voormalig Stedelijk restaurant. De schenker wenst anoniem te blijven. De schets is vanaf 26 februari te zien in het museum.

Beatrix Ruf, directeur Stedelijk Museum Amsterdam: “Wij zijn ongelooflijk blij dat een werk dat zo duidelijk bij het Stedelijk hoort eindelijk zijn thuis vindt. De voorstudie is een geweldige aanvulling op de werken van Karel Appel in de Stedelijk collectie.”
Bart Rutten, hoofd collecties Stedelijk Museum Amsterdam: “Het mooie van deze verrassing is dat het geschonken wordt op het moment dat we de grote Appelwand aftimmeren voor de komende Matisse tentoonstelling. Deze schenker weet een prachtige pleister te plakken op deze nu noodzakelijke maar toch ook moeilijke keuze om hem tijdelijk te verbergen.”
Louise Wijnberg, schilderijenrestaurator van het Stedelijk Museum en restaurator van de Appel-wand: “Ik heb deze schets de afgelopen twintig jaar meerdere malen bestudeerd. Het is heel bijzonder dat je aan de voorstudie kunt aflezen hoe het werkproces van Appel was. Je kunt zien dat die schets heel bepalend is geweest voor het maken van de wandschildering, want hij heeft hem bijna letterlijk overgenomen. De verfspatten van het schilderen zitten zelfs nog op de schets.”

Over de wandschildering

Vijf jaar nadat Karel Appel (1921 - 2006) de wanden van de ‘koffiekamer’ van het Stedelijk Museum beschilderd had, kreeg hij in 1956 opnieuw een opdracht van directeur Willem Sandberg: het beschilderen van een wand in het voormalige restaurant. Het werd een kleurrijke schildering waarbij drie figuren over de muur dansen; een gekuifde vogel, een mens en een bloem. De compositie hield rekening met de muur en de ruimte ervoor zoals twee deuren, een loopbrug en de zitplaatsen van de bezoekers van het destijds nieuwe restaurant.
Door verbouwingen zijn elementen in de muur veranderd, maar de vrolijke en monumentale schildering heeft zijn kracht behouden. De blauwe deur bleef deel uitmaken van het geheel evenals het ovalen raam uitgevoerd in de toen nieuwe glasappliqué-techniek waardoor direct daglicht scheen. Karel Appel zocht niet alleen naar nieuwe vormen van expressie maar paste ook nieuwe technieken toe en combineerde deze.

2015 World Press Freedom Index

World Press Freedom Index 2015: decline on all fronts
The Reporters Without Borders World Press Freedom Index ranks the performance of 180 countries according to a range of criteria that include media pluralism and independence, respect for the safety and freedom of journalists, and the legislative, institutional and infrastructural environment in which the media operate.

Nederland 4e plaats, 2 naar beneden vergeleken bij 2014. Scandinavische landen op kop. US naar beneden. Stijgers: Mongolia, Tunesië.

205 World Freedom Index (RSF)