Magna Voce: Kerstconcert: Today's The Day!

Magna Voce: Kerstconcert: Het is zover! Dinsdag 18 december geven wij ons KERSTCONCERT , deze keer samen met het ensemble Gruppo Diverso . Plaats en tijd zijn zoals ...

Fotoarchief NRC-AD wordt gescheiden

NRC Handelsblad en het AD zijn begonnen aan een ‘boedelscheiding’ van hun gezamenlijke beeldarchief. Dat is noodzakelijk omdat de kranten zich niet meer op dezelfde locatie bevinden. Het AD is al verhuisd naar het centrum van Rotterdam, NRC Handelsblad verhuist in december naar Amsterdam. Het volumineuze archief bevat waarschijnlijk alle afdrukken die er sinds de oprichting van beide kranten zijn ingekomen – hoeveel precies, weet niemand. ‘Meer dan een miljoen,’ schat Dick van Eijk, die belast is met het verhuizingsproject, ‘honderden strekkende meters.’ Die foto’s moeten allemaal bekeken worden en zo nodig gedigitaliseerd.

Het ‘regionale’ AD-archief – afkomstig van het Rotterdams Dagblad – is al wél opgeschoond. Dat vergde zo’n drie maanden werk, aldus Bart Verkade van het AD. Het Rotterdams Dagblad heeft als zelfstandige krant misschien niet zo héél lang bestaan (1991-2005), maar had als voorlopers het Vrije Volk (opgericht in 1944 en opvolger van Het Volk) en het Rotterdams Nieuwsblad (opgericht 1894).

Een deel van dit ‘regionale’ archief is nu gedigitaliseerd, een deel (de foto’s waar het AD de rechten voor bezat) is naar het Rotterdams Gemeentearchief verhuisd en voor een ander deel wordt nog een bestemming gezocht.

Een bestemming ‘buitenshuis’ (zoals Spaarnestad, Nationaal Archief, Persmuseum/IISG) voor het gezamenlijke archief was niet te vinden, deels in verband met de rechten op een aantal van de foto’s, deels ook omdat het onderhoud van zo’n archief teveel zou gaan kosten.

http://www.villamedia.nl/

‘Ze hebben mazzel gehad’

De meimaand is alweer een heel eind op gang. Toch wil ik nog heel even stilstaan bij 4 en 5 mei, bij het herdenken en vieren dat we ook dit jaar weer gedaan hebben.


Vaak is het koud, zo ’s avonds bij de rivier, maar dit jaar hebben we wel een heel kille meimaand. Was het daarom dat er – zo te zien – misschien wat minder mensen bij de herdenking waren? Of omdat ‘iedereen’ op vakantie was? Of leek het maar zo? Ach, we worden er niet jonger op en ik weet dat sommigen terugdeinsden voor de kou en de vochtigheid.

Mogelijk viel het daardoor des te meer op dat er zo’n trouwe kern is die altijd paraat staat. Er zijn gezichten waar je áltijd op kunt rekenen – al zijn sommigen ook in een recent verleden weer door het oog van de naald gekropen. Maar ze waren er. Hulde!

Marga van Praag was dit jaar de gastspreker. Haar ouders woonden ‘toen’ in de Lekstraat, vertelde ze – op nummer 144. Over door het oog van de naald kruipen gesproken… ‘Mazzel’ noemde Marga dat. Een understatement waar je ‘u’ tegen zegt. Een paar keer was het kantje boord – zoals die dag dat ze tijdens een razzia op straat waren. ‘Stilstaan, niet rennen’, maande Max, Marga’s vader, haar moeder aan. Het werkte. Zo waren er nog een aantal – laten we het ‘incidenten’ noemen. Jaap en Max en hun vrouwen overleefden – anders was Marga er niet geweest. De rest van de familie had minder ‘mazzel’ en werd gedeporteerd en vermoord. Marga vertelde het simpel en sober – en juist dat maakte dat haar verhaal je diep raakte. Het was geen ‘toespraak’, het was iemand die ons haar familieverhaal vertelde.

Ben, haar man, gaf haar een zoen toen ze weer bij hem ging staan. Die had ze verdiend, dubbel en dwars. En waarschijnlijk had ze ʼm ook nodig, op dat moment.

Persoonlijk had ik nog een ander moment van ontroering tijdens deze herdenking. Het koor Fluent – dat gelukkig weer optrad, dit jaar – zong, onder andere, ‘For the Fallen’ van Laurence Binyon. Koordirigent Maarten Smit las de vertaling voor. Twee regels uit dit mooie gedicht (‘At the going down of the sun, and in the morning / We will remember them’) staan op het graf van een vriend van onze familie, een Canadese RAF-piloot wiens toestel in september 1941 – zijn dochter was een half jaar oud – boven de Noordzee neergeschoten werd. Zijn lichaam werd teruggevonden en begraven op het ereveld op de Nieuwe Ooster.

De herdenking had ook nog een persoonlijk staartje -  ach, onnozel in het kader van wát we herdachten, maar irritant genoeg. En met een dubbele bodem. Het gebeurde na terugkeer in de Gaaspstraat. Het is langzamerhand traditie om in (het gebouwtje van) de speeltuin nog een afzakkertje te nemen – om de trieste herdenking nog even ‘warm’ te besluiten. Daar zong trouwens nog een ander koor en ook dat was de moeite waard. Toen ik naar huis ging, zag ik dat bij het Kinderonument een kaarsje brandde. ‘Mooi,’ dacht ik, ‘voor een laatste foto.’

Ik zette mijn fiets aan de kant, maakte twee foto’s – en zag dat m’n fiets weg was. Grr@!$%#@^! Dat een dief juist van zo’n moment gebruik maakt... Onherroepelijk kwam de zinsnede in me op: ‘Me fiets terug!’
Maar ja – de dader? Die ligt op ’t kerkhof. Figuurlijk.
Gelukkig was het de volgende dag feest in de speeltuin.

Hysterie rond Jannetje en Kees

Gelukkig. Na Dolf Rogmans in Villamedia (en op de website) en Max Pam in Het Parool (za. 25 februari, mediakatern) heeft nu ook Alexander Münninghoff het in zijn column in OVT (VPRO, zondag 26 februari) voor Jannetje Koelewijn opgenomen.

Het ligt ook heel simpel, als je naar de feiten kijkt. Koelewijn woont gesprek bij van echtgenoot met Oostenrijkse collega-neurochirurg, maakt duidelijk dat ze journaliste is en hierover zal publiceren en doet dat in haar krant, NRC Handelsblad, in een sober en factueel stukje. Wat ze schrijft is dat er op dat moment geen bijzonderheden op de MRI-scan te zien zijn, dat er geen zwellingen zijn en geen schedelbasisfractuur. Ze schrijft er achteraan dat dit de kans op herstel vergroot - maar zegt nergens hoe groot die kans is. Ze sluit niets uit. Hetzelfde heb ik haar zien en horen herhalen op radio en televisie. Dat alle confrères en consoeurs haar zo nodig om commentaar moeten vragen en dat vervolgens tot vervelens toe uitzenden, is niet Koelewijns schuld.

Vandermeersch, haar hoofdredacteur, staat op dat moment vierkant achter haar en terecht.
Het is me een raadsel waarom hij een week later met een soort spijtbetuiging komt, als een nieuwe scan een veel somberder beeld liet zien waar iedereen van schrikt - omdat er, na al die tijd zonder vooruitgang, een duidelijker prognose te stellen is, somberder dan iedereen hoopte. Op 24 februari betreurt Vandermeersch het te rooskleurige beeld, dat de berichtgeving in zijn krant eerder hielp scheppen. Hoezo? Dat iets rooskleuriger beeld was, een week eerder, het beeld van dat moment. En Jannetje Koelewijn schreef wel degelijk, op 19 februari: 'Onzeker blijft wel hoe de toestand van de hersenen zich zal ontwikkelen als het lichaam van de prins weer op de normale temperatuur van 37 graden wordt gebracht en als de narcose wordt opgeheven.'


Hoeveel slagen om de arm moet je houden? En wat is erger: een paar feiten geven, of uur na uur hetzelfde, nietszeggende RVD-bericht herhalen?

Misschien is Vandermeersch' reactie, een week later, ingegeven door het aantal boze lezers dat z'n abonnement op de krant opzegde (zouden ze daardoor terugkomen?). Of door alle collega's die, De Telegraaf voorop, als een blok over Koelewijn en haar man heenvielen. Kinnesinne? Jalousie de métier? En De Telegraaf heeft al helemaal geen recht van spreken, met het jongetje Ruben, overlevende van de Libische vliegramp, nog redelijk vers in het geheugen...

In welke mate Koelewijns man, neurochirurg Kees Tulleken, zijn beroepsgeheim heeft geschonden, is me ook niet duidelijk. Hij is niet de behandelend arts van Friso. Hij lichtte alleen toe wat de door zijn Oostenrijkse collega verschafte feiten betekenden, of konden betekenen. Wat is daar in vredesnaam mis mee? Waarom die hypocriete hysterie? Hypocriet, want we nemen het wel allemaal tot ons, met een zekere gretigheid zelfs, om vervolgens: 'Schande!' te roepen. Ik zie, hoor in verband met Tulleken het woord Tuchtraad vallen. Mijn hemel, waar zijn we mee bezig?! Wat zijn dit allemaal voor wolven die met elkaar meehuilen?

De medici moeten het onderling zelf maar oplossen, journalist-medicus Ben Crul (oud-hoofdredacteur Medisch Contact) voorop; hij was bij mijn weten de eerste die 'Boe! riep. Ook in die beroepsgroep vermoed ik helaas niet al te nobele motieven. Ik hoop voor iedereen dat ze hun gezond verstand hervinden. Zo niet, dan staat het ons vrij om hun houding weer van commentaar te voorzien.

Net als mijn collega's. Jongens (m/v), herneem je! Laat die wolvenroedel voor wat hij is. Beter een lone wolf die z'n verstand gebruikt, dan een meehuiler die z'n kritische journalistenverstand thuis laat. Met dank aan Dolf, Max en Alexander - en al diegenen wier nuchtere tegenreactie ik over het hoofd heb gezien.

Ik geloof trouwens dat de 'zaak'-Koelewijn-Tulleken alweer een beetje wegbt. De roedel heeft inmiddels de VUmc/RTL4/Eyeworks-affaire toegeworpen gekregen.

Dichters!

'Dichters...
Kom desnoods aan hun vrouwen
Maar kom nooit aan hun komma's!'

Een prachtig gedicht van Luuk Gruwez, al even mooi voorgedragen door Jos van Hest (bij Boekhandel Schimmelpennink in Amsterdam).
Tja, dichters... Kommaneukers! zoals mijn nichtje Andrea op Facebook schreef...;)
Maar wel sympathieke kommaneukers.
Toch?