Follow me on Twitter

maandag 13 december 2010

Gift of Play / Cadeau de jeu | Aviva Community Fund

Gift of Play / Cadeau de jeu | Aviva Community Fund

Nog maar een paar dagen om deze kinderen aan een behoorlijk schoolplein te helpen, met groen, bomen en een speelhoek waar ze zich kunnen uitleven.

In plaats van de steenwoestenij die het nu is, zo het zo kunnen worden:



Stem alsjeblieft op dit project via Gift of Play . Je kunt nog twee dagen stemmen, dat wil zeggen twee keer je stem uitbrengen. Namens de kinderen, dank!

woensdag 1 december 2010

JOURNALISTIEK OOST-WEST

Twee journalisten, Paulien Bakker (tekst) en Marieke van der Velden (fotografie) willen 'Oost' en 'West' dichter bij elkaar brengen. De angst voor 'de ander' wegnemen, door over 'die ander' te schrijven en er foto's van te laten zien. Goed plan, niet? Beiden hebben al veel gereisd - naar Rwanda, Irak, Bosnië onder andere - en daarover gepubliceerd. Paulien Bakker verbleef langere tijd en schreef een boek over de complexe bevolking van de stad Kirkuk. In de gevangenis daar interviewde ze ook een veroordeelde would-be (maar mislukte) zelfmoordterrorist afkomstig uit Syrië (zie MO magazine).

Door op het project van Paulien en Marieke te stemmen kunt u hen helpen dat te financieren en dus te realiseren.  Stem hier:
Unique Ambition Challenge - JOURNALISTIEK OOST/WEST

zaterdag 6 november 2010

Kindermonument



Liesbeth List was ontroerend. Ze zong twee liederen uit de Mauthausen Cyclus van Mikis Theodorakis. Haar stem heeft in de loop der jaren niets ingeboet aan kracht en klank, integendeel. Iedereen was onder de indruk.

Maar onder de indruk waren we eigenlijk al vanaf het begin van de herdenking bij het Kindermonument in de Gaaspstraat, dit jaar op donderdag 4 november omdat 3 november – de dag waarop in 1941 joodse kinderen niet meer mochten spelen in de speeltuin die tot ‘markt voor Joden’ werd bestempeld – op een woensdag viel en dat zou het lastiger maken voor de kinderen van de St Catharinaschool om mee te doen.

We waren onder de indruk van wat Lotte Huffener-Veffer aan Mirjam Ohringer vertelde over de kindertransporten naar Sobibor die ze vanuit kamp Vught had meegemaakt. Zelf ging Lotte naar Auschwitz, met een van de laatste transporten. Dat ze pas in 1944 op transport werd gesteld droeg waarschijnlijk bij aan haar redding – plus het feit dat ze, zoals ze zelf onderstreepte, jong en sterk was. Anderen zag ze bezwijken – of vermoord worden omdat ze ‘te jong’, ‘te oud’ of anderszins ‘niets waard’ waren, dat wil zeggen niet voor dwangarbeid konden worden ingezet. Vrij snel werd Lotte overgeplaatst naar een ander kamp waar ze als dwangarbeid moest verrichten voor Telefunken – zoals ze in Vught voor Philips had moeten werken.

Zoals ieder jaar leverden de leerlingen uit groep 8 van de St Catharinaschool hun eigen bijdrage aan de herdenking. Niet alleen hadden ze, heel knap, een tentoonstelling samengesteld waarin alle belangrijke momenten van de bezetting aan de orde kwamen, niet alleen droegen verscheidene kinderen een gedicht voor dat ze hadden geschreven over de oorlog en de Jodenvervolging, maar daarnaast hadden vier kinderen, Rozanne, Roxanne, Ouiam en Bilal, ook nog een toneelstukje over Anne Frank opgenomen. Aandoenlijk was het zoals ze zich hadden ingeleefd in de situatie van toen. Met z’n allen zongen ze nog een lied ook: ‘De soldaat’, van Nick & Simon. Ze deden het met veel enthousiasme. ‘Mooi!’ vond ook Liesbeth List.

De herdenking eindigde met de gebruikelijke kranslegging bij het Kindermonument. Zorgzaam zagen de kinderen erop toe dat de mensen die de oorlog nog hadden meegemaakt – nu hoogbejaard en vaak slecht ter been – heelhuids bij het monument kwamen, en de bloemen op hun plek.

zondag 31 oktober 2010

King of the Catflap



Hannibal is dol op zijn kattenluikje - maar niet noodzakelijk op de manier waarvoor het bedoeld is. Als hij buiten is en naar binnen wil, zeurt hij net zo lang tot iemand de deur opendoet. Flap? Veel te veel moeite... Maar om muziek te maken daarentegen, is het ideaal...

Berichten vanuit de schemering

Mijn collega Henk Hirs, correspondent in Hongarije, maakt zich zorgen over de ontwikkelingen van de 'democratuur' aldaar. Lees hier de aflevering van zijn blog 'Kuifje in Hongurie', over de afschaffing van het Grondwettelijke Gerechtshof, dat in Hongarije de wetgeving toetst aan de Grondwet.

donderdag 5 augustus 2010

dinsdag 13 april 2010

Japie's Kookboek

Je zou 't niet zeggen, maar ik heb een chronische ziekte - zelfs meer dan één. Zoals ik in 't ziekenhuis wel eens grap: 'Op papier ben ik op sterven na dood, maar ik loop nog... ' en dan kun je invullen: vroeger was 't een halve marathon, daarna tien kilometer, nu ben ik al blij als ik de vijf haal... maar ik streef weer naar de tien! Alleen, ik kan niet alles eten - of drinken.

Door die ziekte(s) ben ik lid geworden van een patiëntenvereniging, de Alvleeskliervereniging. Die geeft een blad uit, Pancreatief. Daarin schrijf ik al enige tijd recepten voor (dietwise) 'minder validen' - zoals ikzelf.

Omdat betrekkelijk weinig mensen dat blad lezen, dacht ik: kom, ik plaats mijn recepten eens op een blog. En dat is er nu: Japie's Kookboek. Meer dan eens heb ik me laten inspireren door Heidi Swanson en haar 101cookbooks.com. Maar niet alleen door haar, ook wel door Karin Luiten en vele anderen - en soms ook is een recept uitsluitend ontsproten aan mijn fantasie.

Vandaag staan er de eerste recepten op: snelle happen. Omdat het gesprek, laatst, op een verjaardagsfeestje, over snel koken ging, en over kant-en-klaar koken. Als 'patiënt' kun je zelden kant-en-klaar voedsel tot je nemen: te zout, te vet, te veel suiker... Maar daarom kun je nog wel snel iets lekkers bereiden. Kijk maar!

zaterdag 30 januari 2010

Het geheugen van de sneeuw


Ja, ik weet het, voor veel mensen is het lastig. Glad. Smerig, hier en daar. Gevaarlijk, soms. Maar zelf geniet ik er van, iedere keer weer, van elk nieuw pak sneeuw. Dit is Een Winter Zoals Een Winter Hoort Te Zijn. Eindelijk!

De zon schijnt, ik móet naar buiten. Herinneringen komen op; aan het winterse Canada van de laatste jaren; aan het Beatrixpark van destijds, toen we ‘sneeuwvrij’ kregen van school; aan de Ringvaart waar ik (slecht) heb leren schaatsen, terwijl mijn moeder – in rok en op Friese doorlopers – tot mijn ergernis over het ijs zwierde...’De oudjes doen het nog best’, zei een eigenwijs klein Amsterdammertje langs de kant – want ja, wie in de veertig is, lijkt stokoud in de ogen van een kind, toen zeker.

De sneeuwpoppen van nu – zelden heb ik er zoveel bij elkaar gezien als een paar weken terug in het Martin Luther Kingpark – lijken een stuk  fantasierijker dan vroeger  – de makers dan, niet de poppen. (Of?...) Een meiske van een jaar of  vier, vijf roetsjt onvermoeibaar op haar slee naar beneden op het talud tussen fietspad en Cesar Willem Ittmannpad, om meteen weer moeizaam, steeds terugglijdend, omhoog te klauteren, keer op keer. Sleeën deed ik, meer dan een halve eeuw geleden, op het talud tussen spoor en ‘veldje’ (braakliggend stuk grond) langs de Wibautstraat, daar waar nu de Populierenweg loopt en (nog) het Trouw-Parool gebouw verrijst. Of, iets later, op het opgespoten land langs de Zuidelijke Wandelweg...

Omdat de wandeling een doel moet hebben, loop ik naar Zorgvlied. Het wordt tijd om weer eens een goed gesprek te voeren met mijn broer Henk, die daar tegenwoordig ligt. Als er niemand meeluistert, tenminste. Zó gek ben ik nou ook weer niet.

Bij het Martin Luther Kingpark valt een kindje in de sneeuw en zet het op een krijsen. ‘Má-máááá!’ Onwillig loopt ze even later aan de hand van haar opa (of tweede-leg-vader),  geregeld even nabrullend: ‘Má-máá...’ Wel steeds zachter en met langere tussenpozen. Haar broertje kijkt haar half meewarig, half geamuseerd aan, opa of vader weet er niet zo goed raad mee. ‘Gaat wel over’, bemoei ik me ermee, ‘uit principe moet je natuurlijk nog even blijven brullen.’ Hij lacht een beetje, waar hééft dat mens ‘t over?

Zorgvlied ligt er wonderschoon bij, hoe kan het anders? Bijna zwart-wit is het winterlandschap, alsof alle kleur onder de sneeuw verdwenen is. Weer komt een herinnering boven, nu aan een andere wandeling in de sneeuw hier, negen jaar geleden, op nieuwjaarsdag. Ik was toen meer een hardloper dan een wandelaar, maar omdat er zo’n dik pak sneeuw lag en het vroor dat het kraakte, besloot ik te gaan wandelen. En waarom op Zorgvlied? Joost mag het weten, ik kwam er nooit, behalve voor begrafenissen. Ook toen was het kerkhof  prachtig – maar toen ik thuiskwam, belde een van mijn nichtjes uit Canada, om te vertellen dat haar moeder, mijn halfzuster, net was overleden. Tja. En nu ligt onze broer hier. Hij lijkt er vrede mee te hebben, onder de heideplantjes die – hoewel met sneeuw bedekt – in bloei staan. Hoe kan dat?

Verder weer, langs het Boeddha-beeld tussen de rietpluimen en de rare Zittende Man aan de Boerenwetering. Ik schrok ervan toen ik het de eerste keer gewaar werd, vanaf het C.W. Ittmannpad. Alsof er echt een reus aan een gedekt tafeltje zat. Hoe lang staat dat beeld er al? Waarom had ik het nooit eerder gezien? Van de kerkhofkant is het minder eng, duidelijk een beeld. Zorgvlied is – behalve een prachtig park – ook een verzamelplaats van vreemde monumenten. Zoveel levens die hier samengevat zijn in een paar woorden op een steen, in een beeldhouwwerk, in een spreuk, een lied, waarvan alleen de nabestaanden de betekenis kennen.

Terug maar weer, over de Fluwelen Hoofdlaan, langs de met sneeuw bedekte naaldbomen en de loofbomen die toefjes wit dragen op hun kale takken en stam. Langs het mij inmiddels vertrouwde olifantje (wat doet dat hier? weer zo’n raadsel), en het graf van Annie M.G. Schmidt, waarvan het glas de besneeuwde takken weerkaatst.

Buiten schittert de Amstel in de late middagzon. Ineens is de kleur terug in beeld. Twee zwanen komen hoopvol naar de kant. Nee jongens, ik heb niks voor jullie, sorry. Waardig gaan ze dan maar kopje onder. Een paar meter verder suist een  roeiboot voorbij. Achter de Rozenoordbrug gaat de zon onder.

Deze blog staat ook op Geheugen van Plan Zuid

ShareThis