Wat een schrik was dat, toen ik op een avond uit Parijs terugkeerde. In de bus vanaf station Zuid naar huis zag ik een groot, schreeuwerig geel bord op een vertrouwde plek. 'OPHEFFINGSUITVERKOOP!' stond er op het bord. De winkel: Au Bonheur des Dames. Ik heb er veel voetstappen liggen en heel veel oorbellen en andere sieraden gekocht, voor mezelf en voor anderen. Het was zo'n vertrouwd adres, waarvan je zeker wist: hier slaag ik, hier vind ik wat ik zoek. En die winkel verdwijnt? Ik kon mijn ogen niet geloven.
Een paar dagen later ging ik poolshoogte nemen en kwam er prompt een vriendin tegen, die dezelfde reflex had. 'Tja, het is niet anders,' zei de eigenares, die de zaak veertig jaar had gerund.
'Ik heb geen goede opvolger kunnen vinden. En dus moet ik de winkel opheffen.'
'Niet leuk!' riepen wij in koor.
We waren niet de enigen, verzekerde Yvonne Leijten ons. En zelf vond ze het ook wel jammer. Maar het werd te zwaar, en ze wilde nog wel eens iets anders doen. Dus...
Bij wijze van troost stortten we ons op de sieraden in de uitverkoop - hoewel er volgens Yvonne Leijten 'al veel weg was' en de winkel 'pas in april 2015' definitief zou sluiten.
Au Bonheur des Dames is - behalve deze bijouterie - een roman van Emile Zola. Daarin gaat het over een warenhuis - Au Bonheur des Dames - dat duidelijk geënt is op het echt bestaande warenhuis Au Bon Marché, dat nog steeds bestaat, maar toen - in de jaren 1870... - spiksplinternieuw was, één van de eerste warenhuizen in Europa en het eerste in Parijs.
Zola's roman beschrijft het reilen en zeilen van zo'n warenhuis waarin de mode voorop staat: hoe klanten verleid worden om te kopen, maar ook hoe het soms sappelen is en hoe employés elkaar naar de kroon steken.
Julius del Canho, de (belezen) grootvader van de huidige eigenares, noemde zijn winkel naar Zola's roman toen hij zijn bijouterie in 1913 aan de Heiligeweg begon. De naam werd een begrip voor vele generaties vrouwen (en sommige mannen). Een kwart eeuw na de oprichting kwam het filiaal in de Beethovenstraat erbij.
De bezetting maakte korte metten met de winkel. De familie Del Canho werd gedeporteerd naar Auschwitz - met uitzondering van de moeder van Yvonne Leijten, die als enige onderdook, en een van haar zussen, die naar Amerika was geëmigreerd. De Verwalter die Au Bonheur des Dames gedurende de bezetting moest beheren, maakte er een zooitje van.
Na de oorlog vond Leijtens moeder de zaak leeg terug. Ze leende een tientje van haar boekhouder en begon van voren af aan. Ze had toen nog alleen de winkel in de Beethovenstraat en daar maakte ze weer een mooie zaak van, met veel trouwe klanten. Yvonne Leijten nam vervolgens het stokje over en leidde de winkel ook nog zo'n veertig jaar.
Maar nu is het op. Over en uit. In Het Parool vertelt Leijten haar verhaal. Nog een paar maanden en dan is het echt voorbij, voorgoed voorbij... Laten we in ieder geval nog even profiteren van de opheffingsuitverkoop...
De gouden tijden zijn voorbij voor Au Bonheur des Dames - AMSTERDAM ZUID - PAROOL
Een paar dagen later ging ik poolshoogte nemen en kwam er prompt een vriendin tegen, die dezelfde reflex had. 'Tja, het is niet anders,' zei de eigenares, die de zaak veertig jaar had gerund.
'Ik heb geen goede opvolger kunnen vinden. En dus moet ik de winkel opheffen.'
'Niet leuk!' riepen wij in koor.
We waren niet de enigen, verzekerde Yvonne Leijten ons. En zelf vond ze het ook wel jammer. Maar het werd te zwaar, en ze wilde nog wel eens iets anders doen. Dus...
Bij wijze van troost stortten we ons op de sieraden in de uitverkoop - hoewel er volgens Yvonne Leijten 'al veel weg was' en de winkel 'pas in april 2015' definitief zou sluiten.
Zola's roman beschrijft het reilen en zeilen van zo'n warenhuis waarin de mode voorop staat: hoe klanten verleid worden om te kopen, maar ook hoe het soms sappelen is en hoe employés elkaar naar de kroon steken.
Julius del Canho, de (belezen) grootvader van de huidige eigenares, noemde zijn winkel naar Zola's roman toen hij zijn bijouterie in 1913 aan de Heiligeweg begon. De naam werd een begrip voor vele generaties vrouwen (en sommige mannen). Een kwart eeuw na de oprichting kwam het filiaal in de Beethovenstraat erbij.
De bezetting maakte korte metten met de winkel. De familie Del Canho werd gedeporteerd naar Auschwitz - met uitzondering van de moeder van Yvonne Leijten, die als enige onderdook, en een van haar zussen, die naar Amerika was geëmigreerd. De Verwalter die Au Bonheur des Dames gedurende de bezetting moest beheren, maakte er een zooitje van.
Na de oorlog vond Leijtens moeder de zaak leeg terug. Ze leende een tientje van haar boekhouder en begon van voren af aan. Ze had toen nog alleen de winkel in de Beethovenstraat en daar maakte ze weer een mooie zaak van, met veel trouwe klanten. Yvonne Leijten nam vervolgens het stokje over en leidde de winkel ook nog zo'n veertig jaar.
Maar nu is het op. Over en uit. In Het Parool vertelt Leijten haar verhaal. Nog een paar maanden en dan is het echt voorbij, voorgoed voorbij... Laten we in ieder geval nog even profiteren van de opheffingsuitverkoop...
De gouden tijden zijn voorbij voor Au Bonheur des Dames - AMSTERDAM ZUID - PAROOL
