Gelukkig. Na Dolf Rogmans in Villamedia (en op de website) en Max Pam in Het Parool (za. 25 februari, mediakatern) heeft nu ook Alexander Münninghoff het in zijn column in OVT (VPRO, zondag 26 februari) voor Jannetje Koelewijn opgenomen.
Het ligt ook heel simpel, als je naar de feiten kijkt. Koelewijn woont gesprek bij van echtgenoot met Oostenrijkse collega-neurochirurg, maakt duidelijk dat ze journaliste is en hierover zal publiceren en doet dat in haar krant, NRC Handelsblad, in een sober en factueel stukje. Wat ze schrijft is dat er op dat moment geen bijzonderheden op de MRI-scan te zien zijn, dat er geen zwellingen zijn en geen schedelbasisfractuur. Ze schrijft er achteraan dat dit de kans op herstel vergroot - maar zegt nergens hoe groot die kans is. Ze sluit niets uit. Hetzelfde heb ik haar zien en horen herhalen op radio en televisie. Dat alle confrères en consoeurs haar zo nodig om commentaar moeten vragen en dat vervolgens tot vervelens toe uitzenden, is niet Koelewijns schuld.
Vandermeersch, haar hoofdredacteur, staat op dat moment vierkant achter haar en terecht.
Het is me een raadsel waarom hij een week later met een soort spijtbetuiging komt, als een nieuwe scan een veel somberder beeld liet zien waar iedereen van schrikt - omdat er, na al die tijd zonder vooruitgang, een duidelijker prognose te stellen is, somberder dan iedereen hoopte. Op 24 februari betreurt Vandermeersch het te rooskleurige beeld, dat de berichtgeving in zijn krant eerder hielp scheppen. Hoezo? Dat iets rooskleuriger beeld was, een week eerder, het beeld van dat moment. En Jannetje Koelewijn schreef wel degelijk, op 19 februari: 'Onzeker blijft wel hoe de toestand van de hersenen zich zal ontwikkelen als het lichaam van de prins weer op de normale temperatuur van 37 graden wordt gebracht en als de narcose wordt opgeheven.'
Hoeveel slagen om de arm moet je houden? En wat is erger: een paar feiten geven, of uur na uur hetzelfde, nietszeggende RVD-bericht herhalen?
Misschien is Vandermeersch' reactie, een week later, ingegeven door het aantal boze lezers dat z'n abonnement op de krant opzegde (zouden ze daardoor terugkomen?). Of door alle collega's die, De Telegraaf voorop, als een blok over Koelewijn en haar man heenvielen. Kinnesinne? Jalousie de métier? En De Telegraaf heeft al helemaal geen recht van spreken, met het jongetje Ruben, overlevende van de Libische vliegramp, nog redelijk vers in het geheugen...
In welke mate Koelewijns man, neurochirurg Kees Tulleken, zijn beroepsgeheim heeft geschonden, is me ook niet duidelijk. Hij is niet de behandelend arts van Friso. Hij lichtte alleen toe wat de door zijn Oostenrijkse collega verschafte feiten betekenden, of konden betekenen. Wat is daar in vredesnaam mis mee? Waarom die hypocriete hysterie? Hypocriet, want we nemen het wel allemaal tot ons, met een zekere gretigheid zelfs, om vervolgens: 'Schande!' te roepen. Ik zie, hoor in verband met Tulleken het woord Tuchtraad vallen. Mijn hemel, waar zijn we mee bezig?! Wat zijn dit allemaal voor wolven die met elkaar meehuilen?
De medici moeten het onderling zelf maar oplossen, journalist-medicus Ben Crul (oud-hoofdredacteur Medisch Contact) voorop; hij was bij mijn weten de eerste die 'Boe! riep. Ook in die beroepsgroep vermoed ik helaas niet al te nobele motieven. Ik hoop voor iedereen dat ze hun gezond verstand hervinden. Zo niet, dan staat het ons vrij om hun houding weer van commentaar te voorzien.
Net als mijn collega's. Jongens (m/v), herneem je! Laat die wolvenroedel voor wat hij is. Beter een lone wolf die z'n verstand gebruikt, dan een meehuiler die z'n kritische journalistenverstand thuis laat. Met dank aan Dolf, Max en Alexander - en al diegenen wier nuchtere tegenreactie ik over het hoofd heb gezien.
Ik geloof trouwens dat de 'zaak'-Koelewijn-Tulleken alweer een beetje wegbt. De roedel heeft inmiddels de VUmc/RTL4/Eyeworks-affaire toegeworpen gekregen.
Het ligt ook heel simpel, als je naar de feiten kijkt. Koelewijn woont gesprek bij van echtgenoot met Oostenrijkse collega-neurochirurg, maakt duidelijk dat ze journaliste is en hierover zal publiceren en doet dat in haar krant, NRC Handelsblad, in een sober en factueel stukje. Wat ze schrijft is dat er op dat moment geen bijzonderheden op de MRI-scan te zien zijn, dat er geen zwellingen zijn en geen schedelbasisfractuur. Ze schrijft er achteraan dat dit de kans op herstel vergroot - maar zegt nergens hoe groot die kans is. Ze sluit niets uit. Hetzelfde heb ik haar zien en horen herhalen op radio en televisie. Dat alle confrères en consoeurs haar zo nodig om commentaar moeten vragen en dat vervolgens tot vervelens toe uitzenden, is niet Koelewijns schuld.
Vandermeersch, haar hoofdredacteur, staat op dat moment vierkant achter haar en terecht.
Het is me een raadsel waarom hij een week later met een soort spijtbetuiging komt, als een nieuwe scan een veel somberder beeld liet zien waar iedereen van schrikt - omdat er, na al die tijd zonder vooruitgang, een duidelijker prognose te stellen is, somberder dan iedereen hoopte. Op 24 februari betreurt Vandermeersch het te rooskleurige beeld, dat de berichtgeving in zijn krant eerder hielp scheppen. Hoezo? Dat iets rooskleuriger beeld was, een week eerder, het beeld van dat moment. En Jannetje Koelewijn schreef wel degelijk, op 19 februari: 'Onzeker blijft wel hoe de toestand van de hersenen zich zal ontwikkelen als het lichaam van de prins weer op de normale temperatuur van 37 graden wordt gebracht en als de narcose wordt opgeheven.'
Hoeveel slagen om de arm moet je houden? En wat is erger: een paar feiten geven, of uur na uur hetzelfde, nietszeggende RVD-bericht herhalen?
Misschien is Vandermeersch' reactie, een week later, ingegeven door het aantal boze lezers dat z'n abonnement op de krant opzegde (zouden ze daardoor terugkomen?). Of door alle collega's die, De Telegraaf voorop, als een blok over Koelewijn en haar man heenvielen. Kinnesinne? Jalousie de métier? En De Telegraaf heeft al helemaal geen recht van spreken, met het jongetje Ruben, overlevende van de Libische vliegramp, nog redelijk vers in het geheugen...
In welke mate Koelewijns man, neurochirurg Kees Tulleken, zijn beroepsgeheim heeft geschonden, is me ook niet duidelijk. Hij is niet de behandelend arts van Friso. Hij lichtte alleen toe wat de door zijn Oostenrijkse collega verschafte feiten betekenden, of konden betekenen. Wat is daar in vredesnaam mis mee? Waarom die hypocriete hysterie? Hypocriet, want we nemen het wel allemaal tot ons, met een zekere gretigheid zelfs, om vervolgens: 'Schande!' te roepen. Ik zie, hoor in verband met Tulleken het woord Tuchtraad vallen. Mijn hemel, waar zijn we mee bezig?! Wat zijn dit allemaal voor wolven die met elkaar meehuilen?
De medici moeten het onderling zelf maar oplossen, journalist-medicus Ben Crul (oud-hoofdredacteur Medisch Contact) voorop; hij was bij mijn weten de eerste die 'Boe! riep. Ook in die beroepsgroep vermoed ik helaas niet al te nobele motieven. Ik hoop voor iedereen dat ze hun gezond verstand hervinden. Zo niet, dan staat het ons vrij om hun houding weer van commentaar te voorzien.
Net als mijn collega's. Jongens (m/v), herneem je! Laat die wolvenroedel voor wat hij is. Beter een lone wolf die z'n verstand gebruikt, dan een meehuiler die z'n kritische journalistenverstand thuis laat. Met dank aan Dolf, Max en Alexander - en al diegenen wier nuchtere tegenreactie ik over het hoofd heb gezien.
Ik geloof trouwens dat de 'zaak'-Koelewijn-Tulleken alweer een beetje wegbt. De roedel heeft inmiddels de VUmc/RTL4/Eyeworks-affaire toegeworpen gekregen.
