Het Stedelijk Museum kreeg een bijzondere schenking: de enige originele schets van de beroemde muurschildering die kunstenaar Karel Appel in 1956 maakte voor het voormalig Stedelijk restaurant. De schenker wenst anoniem te blijven. De schets is vanaf 26 februari te zien in het museum.
Beatrix Ruf, directeur Stedelijk Museum Amsterdam: “Wij zijn ongelooflijk blij dat een werk dat zo duidelijk bij het Stedelijk hoort eindelijk zijn thuis vindt. De voorstudie is een geweldige aanvulling op de werken van Karel Appel in de Stedelijk collectie.”
Bart Rutten, hoofd collecties Stedelijk Museum Amsterdam: “Het mooie van deze verrassing is dat het geschonken wordt op het moment dat we de grote Appelwand aftimmeren voor de komende Matisse tentoonstelling. Deze schenker weet een prachtige pleister te plakken op deze nu noodzakelijke maar toch ook moeilijke keuze om hem tijdelijk te verbergen.”
Louise Wijnberg, schilderijenrestaurator van het Stedelijk Museum en restaurator van de Appel-wand: “Ik heb deze schets de afgelopen twintig jaar meerdere malen bestudeerd. Het is heel bijzonder dat je aan de voorstudie kunt aflezen hoe het werkproces van Appel was. Je kunt zien dat die schets heel bepalend is geweest voor het maken van de wandschildering, want hij heeft hem bijna letterlijk overgenomen. De verfspatten van het schilderen zitten zelfs nog op de schets.”
Over de wandschildering
Vijf jaar nadat Karel Appel (1921 - 2006) de wanden van de ‘koffiekamer’ van het Stedelijk Museum beschilderd had, kreeg hij in 1956 opnieuw een opdracht van directeur Willem Sandberg: het beschilderen van een wand in het voormalige restaurant. Het werd een kleurrijke schildering waarbij drie figuren over de muur dansen; een gekuifde vogel, een mens en een bloem. De compositie hield rekening met de muur en de ruimte ervoor zoals twee deuren, een loopbrug en de zitplaatsen van de bezoekers van het destijds nieuwe restaurant.Door verbouwingen zijn elementen in de muur veranderd, maar de vrolijke en monumentale schildering heeft zijn kracht behouden. De blauwe deur bleef deel uitmaken van het geheel evenals het ovalen raam uitgevoerd in de toen nieuwe glasappliqué-techniek waardoor direct daglicht scheen. Karel Appel zocht niet alleen naar nieuwe vormen van expressie maar paste ook nieuwe technieken toe en combineerde deze.
