Vanochtend las ik deze reportage in de New York Times:
http://www.nytimes.com/2013/05/15/world/middleeast/grisly-killings-in-syrian-towns-dim-hopes-for-peace-talks.html?smid=pl-share
Het was amper te verdragen, kon het niet met droge ogen lezen, had soms moeite om door te lezen. De video's heb ik niet eens beken. Hoe kunnen mensen zo wreed zijn, zo onmenselijk, zo abject? Het doet me aan de mensheid wanhopen, doet me wanhopen tout court: is er een uitweg mogelijk voor Syrië?
Als ik denk aan al die mensen die we hebben ontmoet, nauwelijks drie jaar geleden, al die vriendelijke, gastvrije mensen, dan vraag ik me af hoe het nu met ze is, of ze überhaupt nog leven, en waar. Durf ze niet te benaderen, uit vrees hun leven (nog meer) in gevaar te brengen - sommigen zijn Christenen, van anderen weet ik dat ze gematigde sunni's zijn. En ik durf niet te denken dat een enkeling misschien ook gruwelijke daden heeft begaan...
Bezocht hebben we de provincie Tartus - waar dit alles gebeurde - niet, maar zijn er wel doorheen gekomen. En hoe dan ook hebben we wel enige tijd in en om Aleppo doorgebracht, waar ook zoveel horror stories vandaan komen. Hoe is het met de mensen daar???
Reportages als deze - uitstekend gedaan, trouwens, en dit zeg ik zonder cynisme, integendeel - maken dat ik aan de mensheid ga twijfelen, ja zelfs de wanhoop nabij ben, eerlijk gezegd. Is er voor dit land nog een uitweg uit de ellende? Zal het ooit uit zijn as herrijzen? En te bedenken dat de bakermat van onze beschaving hier ligt...
http://www.nytimes.com/2013/05/15/world/middleeast/grisly-killings-in-syrian-towns-dim-hopes-for-peace-talks.html?smid=pl-share
An Atrocity in Syria, With No Victim Too Small
A massacre that revealed new depths of depravity and routine video footage showing lurid violence have made the prospect of stitching the country back together appear increasingly difficult.
Het was amper te verdragen, kon het niet met droge ogen lezen, had soms moeite om door te lezen. De video's heb ik niet eens beken. Hoe kunnen mensen zo wreed zijn, zo onmenselijk, zo abject? Het doet me aan de mensheid wanhopen, doet me wanhopen tout court: is er een uitweg mogelijk voor Syrië?
Als ik denk aan al die mensen die we hebben ontmoet, nauwelijks drie jaar geleden, al die vriendelijke, gastvrije mensen, dan vraag ik me af hoe het nu met ze is, of ze überhaupt nog leven, en waar. Durf ze niet te benaderen, uit vrees hun leven (nog meer) in gevaar te brengen - sommigen zijn Christenen, van anderen weet ik dat ze gematigde sunni's zijn. En ik durf niet te denken dat een enkeling misschien ook gruwelijke daden heeft begaan...
Bezocht hebben we de provincie Tartus - waar dit alles gebeurde - niet, maar zijn er wel doorheen gekomen. En hoe dan ook hebben we wel enige tijd in en om Aleppo doorgebracht, waar ook zoveel horror stories vandaan komen. Hoe is het met de mensen daar???
Reportages als deze - uitstekend gedaan, trouwens, en dit zeg ik zonder cynisme, integendeel - maken dat ik aan de mensheid ga twijfelen, ja zelfs de wanhoop nabij ben, eerlijk gezegd. Is er voor dit land nog een uitweg uit de ellende? Zal het ooit uit zijn as herrijzen? En te bedenken dat de bakermat van onze beschaving hier ligt...
