Un grand merci

Lieve, lieve vrienden en (oud-) collega’s,

Het was een memorabel feest. Een (niet-) afscheidsfeest dat me altijd bij zal blijven. En waarvoor ik even tijd nodig had om ervan bij te komen.

Alles was goed: de plek, de ontvangst, de ambiance, alles! In mijn vensterbank en daaromheen prijken nu vier prachtige bossen bloemen. De lelies en pioenrozen – die inderdaad ‘zuipen als bouwvakkers’, om de bloemenman van geefster te citeren – beginnen uit te komen, de boeketten worden er nóg mooier door. Na wat wel een Sinterklaasavond leek, ligt – naast lieve, persoonlijk getinte hebbedingetjes – een grote stapel boeken op een bijzettafeltje – en dan heb ik ’t nog niet eens over de veertig ‘Aanzien van…’, waarvoor ik nog een plek moet vinden. Maar die gaat er komen! Wie zou kunnen dromen dat collega’s het voor je over hebben om een reeks van veer-tig boeken te verzamelen? Een reeks die – inderdaad – ook goed van pas gaat komen, de komende jaren en zelfs nu, op de valreep voor wat de Agenda De Journalist 2010 betreft.

De andere, zeg maar ‘individueel’ gegeven boeken spreken me stuk voor stuk aan en ik ga ze zeker lezen, allemaal! Sommige hebben een speciale betekenis, een aantal is een geschenk van de auteur. Andere gaan over één van mijn favoriete onderwerpen, zoals China. Er zijn er zelfs bij, waar ik heimelijk op gehoopt zou hebben – als ik al had verondersteld dat ik cadeaus zou krijgen! En tot die laatste reken ik het wel zéér onverwachte boek over mijn geliefde tekenaar Albert Hahn. Onlangs nog een bloemetje op zijn graf gezet. Zo zie je maar weer…

In de kast liggen inmiddels verscheidene mooie flessen wijn te wachten op andere feestjes (maar zo lang zal de fles cranberrysap het niet uithouden…). Ander lekkers is al aangesproken (of – zoals de kersen-uit-eigen-Franse-boomgaard – zelfs op…).
Het niet-staatsieportret krijgt een bijzondere plek, met de ‘bon-voor’ en de fotoreportage van de ook al zo memorabele making-of…. De special van De Journalist heb ik beurtelings geamuseerd en ontroerd gelezen en bekeken. Prachtig, zowel qua vorm als qua inhoud… (Klik hier om de pdf te downloaden.)

Maar het grootste cadeau was natuurlijk jullie aanwezigheid (en, van degenen die er niet bij konden zijn, de lieve mailtjes, kaarten, boeken, bloemen…). Mensen uit alle periodes van mijn loopbaan en leven, met wie ik soms heel veel heb meegemaakt, die getuige zijn geweest van cruciale momenten. Sommigen zie ik – of zag ik tot voor kort – (bijna) dagelijks, anderen wonen daarvoor te ver weg. En iedereen is druk, druk, druk… Van mijn leeftijdgenoten zijn er veel met pensioen (maar daarom niet minder actief, ook in het vak. Er werden herinneringen opgehaald waar de jonkies met rode oortjes naar zouden hebben geluisterd (en misschien hebben jullie dat stiekem ook wel gedaan)… Ach, lees er Dag in, dag uit van de jaren zeventig maar op na… Er zullen destijds wel eens mensen verbaasd hebben gestaan dat dat meissie met die rode haren, cowboylaarzen en korte hippiekleding de Parijse correspondente van de Volkskrant was…

Wie weet, misschien zullen ook jullie, ‘mijn’ oud-stagiairs, later, veel later nog eens tegen elkaar zeggen: ‘Weet je nog, dat feestje in het Persmuseum in juni 2009? Dat zogenaamde afscheid van Jacqueline? Those were the days. We stonden aan het begin van onze loopbaan, ’t was niet altijd gemakkelijk, maar we hadden nog wat geléérd. Die jonge journalisten van tegenwoordig… Ze weten niet eens meer wat Twitter was, laat staan e-mail. Nu waven ze alleen nog maar…’ Of woorden van gelijke strekking.

Of misschien zeg je ook wel: ‘Geweldig, die jonkies van nu, kijk eens wat ze toch maar presteren…’

Wie zal ’t zeggen?

Voor nu, aan jullie allemaal: merci! Un grand, grand merci! Thanks a zillion bunches!

Jacqueline

PS – Kwabber : afgesproken. Schiphol? Dat ken ik, schijnt. Wanneer? Hannibal.
PPS - Voor mij is dit geheimtaal. Jacqueline.